قرآن نیز مى تواند عاملى معنوى براى شفاى امراض جسمى باشد. در این مورد نیز هم خود قرآن اشاره دارد و هم از اهل بیت(علیهم السلام)روایات و احادیث متعددى به دست ما رسیده که در بیمارى هاى جسمى به قرآن پناه مى بردند و یا بیماران را به قرآن ارجاع و پناه مى دادند و شفاى امراض را در آن جست و جو مى کردند. در این جا دو نمونه از این روایات را مى آوریم:

 1.در کتاب طب الائمه از امام باقر(علیه السلام) نقل شده است که فرمود: کسى را که سوره «حمد» و «توحید» درمان نکندهیچ چیز دیگرى درمان نخواهد نمود. هر دردى را این دو سوره درمان مى کنند.

2. هم چنین در کتاب مکارم الاخلاق از امام صادق(علیه السلام) نقل شده که حضرت فرمود: «لَو قُرِأَتِ الحَمدُ عَلى مَیّت سَبعِینَ مَّرةً ثُمَّ رُدَّت فِیه الرُّوحُ ما کانَ عَجَباً»; اگر پس از قرائت هفتاد بار سوره «حمد» بر مرده اى، زنده گردد، تعجّبى نیست

قرآن نیز به شفاى معنوى و جسمانى بشر اشاره نموده است:

1. (یـاَیُّهَا النّاسُ قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وشِفاءٌ لِما فِى الصُّدُورِ ...); اى مردم! اندرزى از سوى پروردگارتان براى شما آمده است; و درمانى براى آنچه در سینه هاست; (درمانى براى دلهاى شما) و هدایت و رحمتى است براى مؤمنان.

2. (و نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرءَانِ ما هُوَ شِفاءٌ و رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنینَ و لایَزیدُ الظّلِمینَ إِلاّ خَساراً); و از قرآن آن چه را شفا و رحمت براى مؤمنان است نازل مى کنیم ]در حالى که[ ستم کاران را جز خسارت نمى افزاید

3. درباره عسل مى فرماید: (یَخرُجُ مِن بُطونِها شَرابٌ مُختَلِفٌ اَلونُهُ فیهِ شِفاءٌ لِلنّاسِ)